ឯកឧត្តមរដ្ឋមន្រ្តី បានប្រសាសន៍ថា សំដៅដល់ដំណាំគ្រប់ប្រភេទ រួមមានសាកវប្បកម្មនិងដំណាំឧស្សាហ៍កម្ម យើងវាយតម្លៃថាការឆ្លងកាត់នៃការដាំដុះលក្ខណៈគ្រួសារ និងឈានមកនៃការដាំដុះលក្ខណៈអាជីវកម្មជាបន្តបន្ទប់ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញ។យើងបានផ្លាស់ប្ដូរពីការប្រើគោក្របីនិងកំលាំងមនុស្សស្ទើរតែទាំងស្រុង មកប្រើគ្រឿងយន្តជំនួសវិញ ទន្ទឹមនេះបន្ថែមពីលើការប្រើប្រាស់ជីធម្មជាតិដែលផលិតដោយខ្លួនឯងវិញ។លើសពីនេះទៀត ឥរិយាបថរបស់ប្រជាកសិករយើង ក៏មានការផ្លាស់ប្ដូរផងដែរ ពីការច្រូតស្រូវយកទៅហាលឱ្យស្ងួត និងទុកដាក់ក្នុងជង្រុកដើម្បីយកមកកិនជាអង្ករទទួលទាន មកជាការច្រូតស្រូវទាំងសើម លក់ចេញភាគច្រើនឫទាំងអស់ ដើម្បីយកថវិកាមកទុកបម្រុងសម្រាប់ការចំណាយផ្សេងៗវិញ។ បងប្អូនកសិករយើងលែងមានជង្រុកស្រូវទៀតហើយ ពីព្រោះអង្ករដែលផលបាននៅកម្ពុជាមានបរិមាណច្រើនលើសពីតម្រូវការសម្រាប់ធានាសន្តិសុខស្បៀង។ចំពោះដំណាំឧស្សាហ៍កម្មវិញក៏ដូចគ្នាដែរ គីមានការផ្លាស់ប្ដូរពីការរដាំលក្ខណៈគ្រួសារ មកជាការដាំដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញ ពោលគឺរាប់សិបហិតា ក្នុងកម្រិតឧស្សាហ៍កម្មតែម្ដង។នេះមិនទាន់គិតដល់ចម្ការកៅស៊ូរដ្ឋដែលមានតាំងពីយូហើយ និងការវិនិយោគរបស់ឯកជន ដែលសុទ្ធតែដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញនៅឡើយ។ ក្នុងឆ្នាំ២០២២ ចម្ការកៅស៊ូគ្រួសារគ្របដណ្ដប់លើផ្ទៃដីជាង១៦០,០០០ហិកតា(៣៣,០០០គ្រួសារ)ស្មើនឹងប្រមាណ៤១%នៃផ្ទៃដីដាំកៅស៊ូនៅទូទាំងប្រទេសចំនូន៤០៤,០០០ហិកតាដែលរួមមានផ្ទែដីកំពុងប្រមូលផលចំនួន៣១៥,០០០ហិកតា និងផ្ទៃដីថែទាំចំនូន៨៩,០០០ហិកតា។
២ ជលផល
ប្រជាជនយើងចាប់ផ្ដើមពីការនេសាទដោយពឹងផ្អែកលើធនធានជលផលធម្មជាតិសុទ្ធសាធ មកធ្វើជាវារីវប្បកម្មបណ្តើរៗ ដើម្បីស្វែងរកប្រាក់ចំណេញ មិនមែនសម្រាប់តែទទួលទានក្នុងគ្រូសារ ឫសន្តិសុខស្បៀងដូចមុននោះទេ។
កាសម្រេចរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលក្នុងការលុបឡូតិ៍នេសាទ កាលពីឆ្នាំ២០២១ បានប្រែក្លាយការនេសាទពីលក្ខណៈគ្រួសារនៅតាមព្រែកបឹងបួ មកជាសហគមន៍នេសាទវិញម្ដង។ការនេសាទលក្ខណៈសហគមន៍នេះ មិនត្រឹមតែបម្រើសន្តិសុខស្បៀងគ្រួសារប៉ុណ្ណោះទេ សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ទីផ្សារ និងបម្រើឱ្យផលប្រយោជន៍ប្រជាជនទាំងមូលផងដែរ។ ការទប់ស្កាត់ការនេសាទខុសច្បាប់ ការការពារ និងអភិរក្សជម្រកត្រីពង ក៏បានពង្រីកយ៉ាងខ្លាំងក្លាជាបន្តបន្តាប់ ដើម្បីរក្សាស្ថិរភាព និងនិរន្តរភាពត្រីធម្មជាតិ កាត់បន្ថយសម្ពាធទៅលើធនធានជលផល ក៏ត្រូវបានជំរុញយ៉ាងខ្លាំងក្លាដែរ។
បច្ចុប្បន្ន កម្ពុជាមានអ្នកនេសាទសរុប ១ ,៥លាននាក់ ក្នុងនោះ១ ៣៩៥ ០០០នាក់ ជាអ្នកនាសាទទឹកសាប និង១០៥ ០០០នាក់ ជាអ្នកនេសាទសមុទ្រ។ឯកឧត្តមរដ្ឋមន្រ្តី បានប្រសាសន៍ថា សំដៅដល់ដំណាំគ្រប់ប្រភេទ រួមមានសាកវប្បកម្មនិងដំណាំឧស្សាហ៍កម្ម យើងវាយតម្លៃថាការឆ្លងកាត់នៃការដាំដុះលក្ខណៈគ្រួសារ និងឈានមកនៃការដាំដុះលក្ខណៈអាជីវកម្មជាបន្តបន្ទប់ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញ។យើងបានផ្លាស់ប្ដូរពីការប្រើគោក្របីនិងកំលាំងមនុស្សស្ទើរតែទាំងស្រុង មកប្រើគ្រឿងយន្តជំនួសវិញ ទន្ទឹមនេះបន្ថែមពីលើការប្រើប្រាស់ជីធម្មជាតិដែលផលិតដោយខ្លួនឯងវិញ។លើសពីនេះទៀត ឥរិយាបថរបស់ប្រជាកសិករយើង ក៏មានការផ្លាស់ប្ដូរផងដែរ ពីការច្រូតស្រូវយកទៅហាលឱ្យស្ងួត និងទុកដាក់ក្នុងជង្រុកដើម្បីយកមកកិនជាអង្ករទទួលទាន មកជាការច្រូតស្រូវទាំងសើម លក់ចេញភាគច្រើនឫទាំងអស់ ដើម្បីយកថវិកាមកទុកបម្រុងសម្រាប់ការចំណាយផ្សេងៗវិញ។ បងប្អូនកសិករយើងលែងមានជង្រុកស្រូវទៀតហើយ ពីព្រោះអង្ករដែលផលបាននៅកម្ពុជាមានបរិមាណច្រើនលើសពីតម្រូវការសម្រាប់ធានាសន្តិសុខស្បៀង។
ចំពោះដំណាំឧស្សាហ៍កម្មវិញក៏ដូចគ្នាដែរ គីមានការផ្លាស់ប្ដូរពីការរដាំលក្ខណៈគ្រួសារ មកជាការដាំដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញ ពោលគឺរាប់សិបហិតា ក្នុងកម្រិតឧស្សាហ៍កម្មតែម្ដង។នេះមិនទាន់គិតដល់ចម្ការកៅស៊ូរដ្ឋដែលមានតាំងពីយូហើយ និងការវិនិយោគរបស់ឯកជន ដែលសុទ្ធតែដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញនៅឡើយ។ ក្នុងឆ្នាំ២០២២ ចម្ការកៅស៊ូគ្រួសារគ្របដណ្ដប់លើផ្ទៃដីជាង១៦០,០០០ហិកតា(៣៣,០០០គ្រួសារ)ស្មើនឹងប្រមាណ៤១%នៃផ្ទៃដីដាំកៅស៊ូនៅទូទាំងប្រទេសចំនូន៤០៤,០០០ហិកតាដែលរួមមានផ្ទែដីកំពុងប្រមូលផលចំនួន៣១៥,០០០ហិកតា និងផ្ទៃដីថែទាំចំនូន៨៩,០០០ហិកតា។
ព្រៃឈើ៖ ផ្ដើមចេញពីតម្រូវការក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុក យើងរៀបចំប្រព័ន្ធផលិតកម្មកសិកម្មមួយដែលឆ្លើយតបបានទៅនឹងតម្រូវការទីផ្សារ ប្រកបដោយតម្លាភាព។ ក្រសួងនិងពង្រីងសមត្ថភាពផលិតឈើស្របតាមតម្រូវការក្នុងស្រុក និងតម្រូវការនាំចូលដើម្បីកាត់បន្ថយសម្ពាធនៃតម្រូវការប្រើប្រាស់ មកលើធនធានព្រៃឈើរបស់យើង។
ក្សេត្រសាស្រ្ត៖ ការសិក្សានិងប៉ាន់ស្មានទំហំ តម្រូវការទីផ្សារទុកជាមុន ដោយផ្នែកលើព័ត៍មាន ផលិតកម្មក្នុងទីផ្សារ និងអន្តរជាតិ ព្រមជាមួយនឹងការរៀបចំប្រព័ន្ធផលិតកម្មកសិកម្មដែលមានក្បាលបញ្ជា និងអនុវត្តត្រឹមត្រូវនឹងជួយឱ្យយើងសម្របខ្លួនតាមទីផ្សារបានទាន់ពេលវេលា និងចៀសវាងបានកសិកម្មនេះ មិនមែនជាការសម្លាប់ ឬបំបិតសិទ្ធសេរីភាពប្រជាកសិករនោះទេ។ប្រជាជននៅតែអាចធ្វើតាមចិត្តចង់ដដែល។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើពួកគាត់ចង់បានការធានាក្នុងកម្រិតណាមួយ នោះពួកគាត់ត្រូវចូលរួមគាំទ្រការអនុវត្ត ប្រព័ន្ធ ផលិតកម្មកសិកម្មនេះដើម្បីផលប្រយោជន៍រួម។
